Próbując zacerować rany

Namalowałam powidoki czyjejś twarzy. Wizerunek jest roz­myty, widać znaczące ubytki i rozszarpane krawędzie. Ręce, nieokreślonego pochodzenia usiłują przywrócić dawny wizerunek bohatera i cerują nade­rwane części.

Przedstawienie kukiełkowe

Obserwowałam kiedyś zabawy dzieci, które używają pacynek do opowiadania zmyślonych przez siebie historii. Pacynki odzwierciedlają dokładne gesty za pomocą ręki animatora. Kukiełki wyglądają „jak żywe”, a podłożone głosy jesz­cze bar­dziej potęgują tę nadrealność i magię. Moje przed­stawienie jest raczej dramatyczne.

Udając niewidzialną

Temat nakrycia głowy, które sprawiało, że bohater noszący je stawał się nie­widzialny jest popularny w mitologii oraz literaturze dziecięcej. Wyobraziłam sobie postapokalip­tyczny złowrogi pejzaż, przypominający krajobraz po wybuchu wul­kanu. Przed­stawiona bohaterka została umieszona w cen­trum tej katastrofy, sytuacja zdaje się jest bez wyjścia, zwiastuje nieuchronną tragedie.

Otucha

Namalowana przeze mnie sytuacja budzi skojarzenia z mityczną historią Atlasa jed­nego z Tytanów, który został skazany na  dźwiganie Ziemi na swoich bar­kach. Atlas w mitologii jest synonimem sił fizycz­nych i duchowych. W mojej wersji nie zobrazowałam Matki Ziemi, a dziewczynę która zanika w dynamicz­nym pejzażu.

Wyczyn

Przedstawiona sytuacja może kojarzyć się z zawieszeniem, pauzą w tańcu, zręcznym balan­sem nad krawędzią dzięki styku ciał, momen­tem granicz­nym, zaraz przed punk­tem kul­minacyj­nym, tj. runięciem kompozycji.

Spalać się

To przed­stawienie kobiety, od której brzucha bije różowo-pomarańczowe światło, a z łona wydobywa się dym.

Marzyciel

W obrazie Marzyciel atmos­fera sprawia wrażenie idyl­licz­nej, a ubranie – ciało, jest po prostu beztroską, latającą głową w chmurach, podobną do pod­rzuconego, poplątanego kłębka włóczki.

Zaklinaczka

Obraz należy do cyklu historii, w którym artystka kon­tynuuje motyw miniaturowych postaci, będących personifijacją różnorakich stanów emocjonal­nych i intencji.

Pozostałości III

Ciało w tym przy­padku jest hybrydą tkaniny i ludz­kiej skóry, o nowych właściwościach.

Pozdrowienia z utopii

Obraz przed­stawia dziewczynę, która w trium­fal­nej pozie trzyma maskę – swoją własną zdjętą skórę, tzn. powłokę, która odsłania praw­dziwe oblicze bohaterki.

Storm Girl

Ciało występuje tutaj jako metafora, świadcząca o złożoności człowieka, o jego różnorakich stanach emocjonal­nych, które następnie dosłownie „rysują się na ciele”.

Szamanka II

Obraz stanowi kontynuację eks­ploracji artystki nad kobiecym ciałem.

Pozostałości II

Obraz przed­stawia frag­menty kobiecego ciała, zgrab­nie ułożone na piedestale, dzięki czemu motyw przy­pomina rzeźbę.

Przypływ II

Płótno stanowi element serii dywagacji artystki nt. ciała i jego fragmentaryzacji.

Nierozłączność

Ciało jest tutaj przed­miotem frag­men­taryzacji, a kreowane sytuacje – odrealnienia.

Pocałunek

Multiplikacja oczu, ust i uszu stanowi początek defor­macyj­nych eks­perymentów artystki.