W swoich pracach z początku lat 2000. Rafał Buj­now­ski stosował często metodę mul­tiplikacji, nawiązując nie tylko do zjawiska rap­tow­nego przy­rostu dóbr kon­sump­cyj­nych w przechodzącej transformację ustrojową Polsce, ale także do awan­gar­dowego, produk­tywistycz­nego mitu artysty społecznie użytecznego. Buj­now­ski pracował inten­syw­nie nad ideą powielenia w malar­stwie również w sensie czysto warsz­tatowym: jak namalować iden­tycz­nie dwa razy tą samą rzecz? Obrazy z serii „Bliżniaki” (2003) prezentują paradok­salne odwrócenie per­spek­tywy – moder­nistyczna idea produk­cji seryj­nej odnaj­duje tu swój „naturalny” precedens. Bliźniaki wyglądają niemal iden­tycz­nie, zaś malarz znaj­duje tym samym usprawiedliwienie dla rozwinięcia swojej mechanistycz­nej metody, zgod­nie z którą idealny obraz to taki, który da się powtórzyć jesz­cze raz. Kluczem do osiągnięcia suk­cesu jest zaś reduk­cja, uprosz­czenie i stan­daryzacja poszczególnych elementów. W 2006 roku seria „Bliźniaków” zyskała nie­spodziewane rozwinięcie w bar­dziej politycz­nym kierunku. Artysta namalował por­tret braci Kaczyńskich – jako bliźniaków, ale zarazem braci, którzy w tym właśnie czasie przejęli pełnie władzy w państwie.

2003, olej na płótnie, 42 x 62 cm

Bracia Kaczyńscy, 2006, olej na płótnie, 42 x 62 cm