Obraz ten mógłby służyć za syn­tetyczny podręcznik historii sztuki. Nar­racja prowadzi od cen­tral­nie umiesz­czonej głowy inspirowanej antycz­nym popier­siem, poprzez powtórzony w węglu szkic Leonarda da Vinci w prawym dolnym rogu, aż po najnowszą sztukę z kolorowych żurnali artystycz­nych, która niczym bor­diura w prawosławnej ikonie ujmuje całą kompozycję wielobarwną wyklejanką. Skom­presowana w ten sposób historyczno-​sztuczna oś czasu wzmaga napięcie wewnątrz obrazu, który w war­stwie for­mal­nej jest nieortodok­syj­nym studium skali środków malar­skich. Matecki prowadzi tu świadomą gradację: od gołego, nie­zamalowanego płótna, przez partie wyklejane wycin­kami z gazet, poprzez laserun­kowo trak­towane płaszczyzny, aż do eks­presyj­nych, niemal reliefowo trak­towanych fizjonomii.