„Obserwowałam kiedyś zabawy dzieci, które używają pacynek do opowiadania zmyślonych przez siebie historii. Pacynki odzwierciedlają dokładne gesty za pomocą ręki animatora. Kukiełki wyglądają „jak żywe”, a podłożone głosy jesz­cze bar­dziej potęgują tę nadrealność i magię. Moje przed­stawienie jest raczej dramatyczne. Dwie głowy – jedna z otwar­tymi ustami, druga z  wyciągniętym językiem, wydają się być przerażone. To historia opresji i kon­troli o tym, że „człowiek człowiekowi wil­kiem”. Wykluczanie, mar­ginalizowanie i dyk­towanie przez opresora w celu podkreślenia jego wyższości. Makabra, na którą trudno patrzeć.”

– Paulina Stasik