Rebecca Solnit, powołując się na cytat Vir­ginii Wolf w eseju „Mrok Vir­ginii: Przyjąć to, czego nie można wyjaśnić”, zwraca uwagę na potencjał mrocz­nej wizji przyszłości. Pozostawanie w niepewności i wykraczanie poza znane granice widzi jako spo­soby eks­ploracji tego, co nieświadome. Cytat ten pochodzi z 1915 roku – początku pierw­szej wojny światowej. Pobrzmiewające w nim poczucie smutku, nie­po­koju i przytłoczenia towarzyszy nam również dziś. Być może ludz­kim odruchem jest łudzić się, że wszystko się jakoś ułoży. Brak kierunku, zagubienie i otwar­cie na nie­znane może jednak prowadzić do zaskakujących odkryć. Gdyby trwanie w mroku potraktować jako metodę, praca nad niniejszą wystawą byłaby jej realizacją.

Artystka korzysta jednak z dobrze znanych estetycz­nych kodów: beżowych ścian, wykładzin z nadrukami i szklanych dekoracji. Mrok, który spo­wija wystawę nie jest więc potworny. Wręcz prze­ciw­nie – jawi się jako oswojony i zaprasza do roz­gosz­czenia się. Tytuł wystawy odsyła do licz­nych artykułów inter­netowych, pojawiających się na prze­strzeni kilku ostat­nich lat. Według badaczy niektóre mózgi ofiar katastrofy spo­wodowanej erupcją Wezuwiusza zamieniły się w szkło. Olszowy, tak jak płynąca lawa, przekształca lotne w stałe. Trudno uchwytne odczucia krzepną i stają się „nie­samowitymi” przed­miotami, kolej­nymi „szklanymi mózgami”. Nie zaświecą one własnym światłem, ale zapewne pomogą skupić lub odbić naj­drob­niej­sze rozbłyski. Być może właśnie dzięki nim uda nam się zobaczyć w mroku nowe drogi.