Książka jest eksperymentem literackim i krytyczno-artystycznym skupionym na życiu i twórczości Oskara Dawickiego – wybitnego artysty polskiego średniego pokolenia. W miejsce konwencjonalnego, monograficznego katalogu prac artysty powstała forma fabularna, powieść, która zarazem zachowuje walor projektu badawczego. Narracja opiera się na motywach zaczerpniętych ze sztuki i życia Dawickiego, przedstawiając je na szerszym historyczno-obyczajowym tle. Zarazem, umieszczając w tekście liczne i obszerne przypisy autorzy tworzą swoistą metanarrację bogatą w opisy autentycznych prac, historii i kontekstów krytyczno-artystycznych. W książce tej historia sztuki najnowszej ujawnia swoją literacką naturę, literatura zaś zyskuje realną, historiozoficzną i mitotwórczą moc.
Pragnąc wydać książkę poświęconą Oskarowi Dawickiemu, szybko zdaliśmy sobie sprawę, iż konwencjonalna publikacja monograficzna nie może być adekwatną reprezentacją jego subwersywnej działalności artystycznej. Byłoby to typowe, instytucjonalne usankcjonowanie kolejnego buntownika, kolejnej radykalnej twórczości konsekwentnie ujawniającej to, w jaki sposób instytucje formatują sztukę, jak jej w wielu aspektach zagrażają. Odchodząc od zwyczajowej próby instytucjonalnej sakralizacji Dawickiego, jako wieloletni obserwatorzy i badacze tej twórczości, zdecydowaliśmy się na kreacyjny eksperyment, aby pomóc artyście uciec przed jednoznaczną definicją, aktywnie wspierać go w dalszej fikcjonalizacji jego wizerunku i działalności. Uważamy, iż czyniąc tak pomagamy zachować jakości najcenniejsze dla jego postawy twórczej.
Powieść o Oskarze Dawickim, napisana przez Łukasza Rondudę, historyka sztuki i kuratora od dłuższego czasu współpracującego z artystą oraz Łukasza Gorczycę, jego wieloletniego galerzystę, stanowi też próbę nowej definicji podziału pracy i produkcji artystycznej. Autorzy wkraczają w obszar kreacji skracając radykalnie bezpieczny dystans pomiędzy artystą a kuratorem czy galerzystą. Tworzy się w ten sposób nowy model relacji w obrębie systemu produkcji artystycznej. Zatarciu ulegają tradycyjne, ostre podziały między sferami twórczości i refleksji krytycznej, kreacji i promocji, ekonomii produkcji i konsumpcji. Ten nowy model, silnie angażujący element fikcji i fantazji jest próbą znalezienia alternatywy dla coraz bardziej merkantylnych i pragmatycznych strategii dominujących obszar współczesnej sztuki i kultury.
Nie o każdym dałoby się coś takiego napisać. Sądzę nawet, że tylko Oskar Dawicki, najwybitniejszy polski parodysta i metafizyk mógł być inspiracją tej znakomitej i zaskakującej książki.
Dorota Jarecka „Gazeta Wyborcza”
Zmiany skali, przesunięcia przestrzenne (użycie pisuaru jako deszcz nad Nowym Jorkiem) i czasowe (pub crawling po Warszawie jako powstańcze podchody) są najmocniejszymi literacko momentami książki. Sam czytałem ją z wypiekami na twarzy.
Karol Sienkiewicz „Dwutygodnik”
…w ostatecznym rozrachunku śmiech czytelnika tej książki to raczej dobra wróżba dla przyszłości sztuki w Polsce.
Darek Foks „Bluszcz”
