“Złożenie uporządkowanego >>kosmosu<< z chaosu rzeczywistości okazuje się dla samot­nej jed­nostki zadaniem nie­wy­konal­nym lub wiodącym wprost w szaleństwo” – pisał Jan Błoński o Kosmosie – ostat­niej powieści Witolda Gom­browicza. Zapożyczone z niej proste zdanie Tego wczoraj nie było służy nam za tytuł wystawy, która podej­muje podobny wysiłek, ale rozłożony na barki czterech artystów. Bohaterowie Gom­browicza w scenerii przed­wojen­nego zakopiańskiego let­niska próbują odczytywać sens pozor­nie abs­trak­cyj­nych znaków – plam i rys na suficie, zawieszonego na nitce patyka. Nasza wystawa, ulokowana w galeryj­nej prze­strzeni w cen­trum War­szawy, jest badaniem współczesnego potencjału abs­trak­cji – w życiu i sztuce.
Na zróżnicowanych gatun­kowo przykładach obser­wujemy napięcie, jakie tworzy się między przed­miotami i materiałami znanymi z codzien­nego doświadczenia, a artystycz­nym językiem abs­trak­cji. Abs­trak­cja, utożsamiona niegdyś z ode­rwaniem od narracyjności i reprezen­tacji, bywa również trak­towana jako odzwier­ciedlenie wyższego ładu systematyzującego nasze ludz­kie działania. Kosmos abs­trak­cji i kosmos codzienności spotykają się ze sobą w kon­kret­nych miej­scach i sytuacjach, często aranżowanych lub dokumen­towanych przez artystów.
Prace, które pokazujemy na wystawie Tego wczoraj nie było, oscylują między dokumen­tal­nym zapisem a fantastyczną kreacją, łączy je zaś pokusa uwol­nienia formy z wszel­kich utylitar­nych skojarzeń. To retrospek­cja, introspek­cja i projek­cja przyszłości zarazem, pomieszanie różnych czasów, nar­racji i tradycji artystycz­nych – filmu eks­perymen­tal­nego, sztuki dekoracyj­nej, działań post­kon­cep­tual­nych, malar­stwa abs­trak­cyj­nego – poszukujących spełnienia w odreal­nieniu, twórczym dystan­sie wobec dojmującej fizyki dnia codziennego.