Kobiety, sztuka i polityka – te trzy siły napędzają twórczość Mar­cina Maciejow­skiego. Jego obrazy wyświetlają często wizerunki znane z mediów lub z pozoru zwyczajne sceny z wizyty w galerii czy muzeum. Przetłumaczone wir­tuozer­sko na język malar­ski i zestawione razem tworzą opowieść dotykającą fun­damen­tal­nych kwestii: relacji władzy i pożądania, per­swazyj­nej mocy obrazu i języka, stereo­typów społecznych i wolności osobistej. Dama już państwowa – zapożyczony z gazetowego nagłówka tytuł obrazu skupia w sobie wszyst­kie te emocje. Przywołuje on niedawną scenę zakupu przez polski rząd kolek­cji książąt Czar­toryskich ze słynnym obrazem Leonarda da Vinci. Maciejow­ski z wielką intuicją i pasją porusza się po tych pol­skich okolicach. Interesuje go w jaki sposób sztuka pojawia się w towarzystwie władzy, a artystyczne dziedzic­two staje się przed­miotem ideologicz­nych i politycz­nych zawłaszczeń.

W swoich naj­now­szych pracach artysta odzyskuje zrabowany przez nazistów Por­tret młodzieńca Rafaela, ale zarazem polemizuje z państwowym, kon­ser­watyw­nym modelem „dziedzictwa narodowego i sportu”. Sztuka dawna jest dla Maciejow­skiego częścią współczesności i w taki też, współczesny sposób czyta on historyczne obrazy czy wawel­skie arrasy. Przy­wraca je dzisiej­szej wrażliwości i trak­tuje jako metafory bieżących tematów i sporów politycz­nych. Sztuka pod­daje dziedzic­two nie­ustan­nym rein­ter­pretacjom i kwestionuje jego granice. Ewa z XVI-​wiecznego arrasu, zrywająca owoc z raj­skiej jabłoni, spo­tyka się na wystawie Maciejow­skiego z Asizo – kubistyczną Zosią z XVIII księgi przygód Tytusa, Romka i A’Tomka. Obie stają się awan­gar­dowymi figurami kobiecej siły i sprawczości wbrew zastanemu, maskulinistycz­nemu porządkowi. Towarzyszy im instagramowy por­tret innej Ewy – współczesnej pol­skiej kuratorki i krytyczki sztuki, a także wizerunki uczest­niczek strajku kobiet walczących o fun­damen­talne prawa.

Obraz współczesnej kobiety, silnej i charyzmatycz­nej, jest jednym z prze­wod­nich tematów sztuki Maciejow­skiego. Kobiety są nie tylko głównymi bohater­kami jego płócien, ale też wyznaczają perspektywę widzenia i rozumienia przed­stawianych zdarzeń i scen. Artysta wizualizuje pole współczesnej debaty politycz­nej, a przy tym nie ukrywa swoich sym­patii. Serce od Maciejow­skiego w tytule i na awer­sie por­tretu Ewy Tatar jest deklaracją emocjonal­nego zaangażowania, ale i obywatel­skiej partycypacji. 

Malar­stwo Maciejow­skiego jest realistyczne w najgłębszym znaczeniu tego słowa, polega na tworzeniu obrazów, które mówią naszymi głosami, uczestniczą w dokonujących się zmianach społecznych i oddają ich codzienną atmosferę.

Marcin Maciejowski, "Serce od Maciejowskiego (Ewa Tatar)", 2021, olej na płótnie, 140 × 120

Marcin Maciejowski, "Reszta rzeczywistości wydaje się aktualnie zbyt abstrakcyjna albo Patrycja i Lukrecja (Paolo Veronese'a)", 2021, olej na płótnie, 160 × 120

Marcin Maciejowski, " Dama już państwowa", 2021, ołówek i olej na płótnie, 180 × 140

Marcin Maciejowski, "To jest Asizo, moja narzeczona (wg H. J. Chmielewski, "Tytus plastykiem", 1987)", 2021, olej na płótnie, 115 × 110

Marcin Maciejowski, "Strajk (1) (za fb Ogólnopolski Strajk Kobiet)", 2021, olej na płótnie, 160 × 120

Marcin Maciejowski, "Ewa zamyślona. Już wie jak smakuje życie (Wg arrasu "Szczęśliwość rajska", 1550)", 2021, 80 × 60

Marcin Maciejowski, "Cała trójka lubi szokować", 2021, olej na płótnie, 120 × 120