Oskar Zięta – architekt, dizaj­ner i artysta – łączy w swoich pracach moder­nistyczne zain­teresowanie technologią i pasję tworzenia nowych form z post­moder­nistycz­nym poczuciem humoru. Punk­tem wyjścia do realizacji Zięty jest materiał i jego specyfika. Opracowana przez niego autor­ska tech­nologia FiDU (Freie Innen­druck Umfor­mung) pozwala na tworzenie zaskakujących, trójwymiarowych przed­miotów, rzeźb, a nawet obiektów architek­tonicz­nych z cien­kiej blachy. Wycinane z niej kształty są spawane, a następnie, jak balony, nadmuchiwane pod ciśnieniem. Rozwiązanie zaproponowane przez Ziętę jest błyskotliwą innowacją technologiczną pozwalającą na tworzenie nie­zmier­nie lek­kich obiektów o dużej wytrzymałości, ale zarazem odkryciem uwalniającym niezwykły potencjał plastyczny. Uwodząca prostota tej metody kusi do eks­perymentów z przed­miotami użytkowymi jak i obiek­tami artystycz­nymi – pozwala na produkcję seryjną i jednocześnie zachowanie indywidual­nych cech tworzonych przed­miotów, bo iden­tyczne formy nigdy nie nadmuchują się ideal­nie taka samo, a specyfika metalu daje niemal nieskończone możliwości opracowania powierzchni i koloru. Zięta stworzył nie tylko uznaną na świecie markę projektową i wytwórnię, ale również rozpoznawalną od pierw­szego spoj­rzenia własną formę, swego rodzaju kreatywne per­petum mobile. W intrygujący sposób zbliża do siebie dwie różne dys­cypliny – projek­towanie i sztukę – wnosząc w pole tej drugiej niegdyś zarzucone jakości – innowacyjność technologiczną, głębokie zro­zumienie materiału i nieskrępowany, for­malny manieryzm.

Punk­tem wyjścia do zrealizowanej w Ogrodzie Rzeźby Raster serii stalowych rzeźb był stojący tu „od zawsze” i od dawna nieużywany metalowy trzepak. Ćwiczenia Zięty przenoszą ten zakorzeniony w naszej kul­turze podwórkowej obiekt w świat form abs­trak­cyj­nych – zwiew­nych i nie­real­nych. Połyskliwe, nadmuchane jak balony, są reflek­sem figur gim­nastycz­nych, fikołków i obrotów, którym w istocie trzepaki służyły częściej niż oryginal­nie zadanej funk­cji. Ziętę interesuje bar­dziej fantastyczność otaczających nas przed­miotów niż ich użytkowy wymiar, potencjał gry z wyobraźnią i pamięcią. Jego obiekty o lustrzanej powierzchni odbijają w sobie uwodzącą powierzchowność dizajnu i jednocześnie bezkompromisową bezinteresowność sztuki. Ikoniczne i reflek­syjne, łączą w sobie zdawałoby się nie­po­prawne, ale bardzo współczesne tęsknoty: za bar­dziej zjawiskowym życiem i za sztuką jako wizualną sensacją, uwalniającą grą czystych form.