Rankiem, 1 stycz­nia 2000 roku, Krzysz­tof Zieliński wyszedł z aparatem fotograficz­nym na rynek w rodzin­nym Wąbrzeźnie. To wówczas, w szarym świetle zimowego, posyl­westrowego poranka, powstały pierw­sze zdjęcia, które po trzech kolej­nych latach pracy złożyły się na jeden z naj­bar­dziej niezwykłych projektów fotograficz­nych i artystycz­nych, jakie zrealizowano w Polsce po 1989 roku.

Mało jest sztuki, w której rzeczywistość społeczna znalazła tak głęboki i ponad­czasowy wyraz. Wąbrzeźno – zwyczajne miasteczko na W, literę z końca alfabetu, „w” jak „wszędzie” – spor­tretowane przez fotografa po dekadzie zmian ustrojowych i w przeded­niu wstąpienia Polski do Unii Europej­skiej, stało się wizual­nym synonimem pełzającej transformacji.

Pracując na negatywach barw­nych i nawiązując do minimalistycz­nej poetyki fotografii topograficz­nej, Zieliński stworzył pierw­szy tego rodzaju, poruszający i empatyczny, zbudowany z mgły oraz tysiąca jeden odcieni szarości obraz post­socjalistycz­nej, środkowoeuropejskiej prowin­cji. Trans­for­macja ustrojowa widziana z tej per­spek­tywy jawi się zaled­wie jako kolejna war­stwa farby na murach starych kamienic i kilka nowych, niepasujących do otoczenia szyldów. Sym­bolem realiów ekonomicz­nych są sklepy z używaną odzieżą i plastikowa siatka z nie­miec­kiej sieci dys­kontów Aldi dźwigana przez kobietę w różowym berecie. Otwierająca się między domami i blokami przestrzeń prowadzi donikąd.

Po dwudziestu latach od pierw­szych zdjęć i szes­nastu od prezen­tacji „Hometown” w war­szaw­skiej Zachęcie ponow­nie pokazujemy obszerny wybór prac Krzysz­tofa Zielińskiego w poczuciu powracającej, niepokojącej aktualności politycz­nej tych obrazów. To, co jesz­cze 15 lat temu wydawało się zmorą przeszłości, znakiem trud­nego czasu, dziś jawi się jako trwały element naszej tożsamości i szary ślad nie­prze­pracowanej historii.

Krzysz­tof Zieliński (ur. 1974) studiował fotografię na FAMU w Pradze (dyplom z wyróżnieniem w 2001 roku). Od tego czasu zrealizował dziesięć cykli fotograficz­nych i brał udział w wielu wystawach w kraju i zagranicą, m.in. Bienal de São Paulo i Prague Bien­nale. Wystawy indywidualne Zielińskiego odbywały się m.in. w war­szaw­skiej Zachęcie (2004) i Cen­trum Sztuki Współczesnej w Toruniu (2009). W latach 2009–2010 wykładał gościnnie na macierzystej uczelni.