Jan Tomza-​Osiecki należy do generacji artystów, dla których kluczowym jest inten­sywne doświadczenie rzeczywistości wir­tual­nej – nowych tech­nologii, inter­netu, łatwo dostępnego oprogramowania, gier, tek­stur i grafiki 3D. Jego własne prace są świadomą i przemyślaną reakcją na kulturę sub­stytutów i niematerialności. Punk­tem wyjścia jest dla niego abs­trak­cyjna forma rzeźbiarska, której realność i żywotność animuje poprzez wprowadzenie doń dźwięku. Zaproponowany przez Tomzę-Osieckiego akronim ISPC oznacza integrację dźwiękowej i fizycz­nej kom­pozycji (Integration of Sonic and Physical Com­position). Działanie interak­tyw­nych obiektów opiera się na efek­cie sprzężenia zwrot­nego – w inżynierii dźwięku uznawanego za zjawisko niepożądane. Wbudowane we wnętrza brył rzeźbiarskich układy elek­troniczne z mikrofonami i głośnikami, emitują różnorodne i nie­kon­trolowane zgrzyty, piski, szumy, sprzęgi i wibracje w momen­cie interak­cji: dotyk staje się drganiem, drganie staje się dźwiękiem, dźwięk staje się ruchem. Poszczególne obiekty opracowane finezyj­nie z wykorzystaniem drewna lut­niczego są swego rodzaju instrumen­tami, pozwalającymi widzowi na swobodną improwizację. Błąd, za jaki uważany jest efekt sprzężenia, stanowi tu istotę działania, otwiera pole eks­perymentu i stwarza możliwość roz­poznania zastanej prze­strzeni i własnych ruchów na nowo.

Na wystawie prezen­tujemy sekwencję prac Tomzy-​Osieckiego z ostat­nich kilku lat – od glinianego, abs­trak­cyj­nego studium, poprzez instalację dyplomową, aż po prezen­towane premierowo naj­now­sze obiekty interak­tywne. Ten ciąg odpowiada ewolucji kon­cep­cji artysty, w której elementy rzeźbiarskie, interak­tywna war­stwa dźwiękowa i wystudiowane pod względem materiałowym i graficz­nym formy zmierzają ku coraz bar­dziej doskonałemu efek­towi synestezji. Jed­noczesne inten­syfikowanie różnego rodzaju bodźców – dotykowych, słuchowych i wizual­nych – jest próbą przywrócenia esen­cjonal­nego doświadczenia cielesnej materialności, poczucia real­nego, fizycz­nego ruchu, prze­strzeni i czasu.

Poszukiwania Tomzy-​Osieckiego czerpią jednocześnie z ultrawspółczesnych możliwości tech­nologicz­nych i tradycyj­nych materiałów. Jest w nich zarówno tęsknota za czystym, awan­gar­dowym eks­perymen­tem jak i wiara w klasycz­nie pojmowaną formę jako syntezę kreacji i materii.

Jan Tomza-​Osiecki (ur. 1985) studiował na Wydziale Rzeźby ASP w War­szawie (dyplom w 2012), a także na Univer­sity Col­lege Fal­mouth i w SAE Institute London na kierunku inżynieria dźwięku. Był rezyden­tem w School of Visual Arts w Nowym Jorku. W 2014 roku odbyła się jego indywidualna wystawa w galerii BWA w Zielonej Górze.