Czy obraz malar­ski więcej odsłania czy ukrywa? Emilia Kina  przygląda się naturze obrazów, wpisanej w nie iluzji, ale również ich fizycz­nej kon­struk­cji. We własnych pracach odwołuje się często, choć w nieoczywisty sposób, do dzieł  z historii sztuki nowożytnej i nowoczesnej. 

„Le soir qui tombe” to tytuł obrazu belgijskiego  sur­realisty Rene Magritte’a, który tym razem stał się dla  artystki inspiracją do stworzenia wielostop­niowej malarskiej  opowieści. Obrazy Kiny układają się we wnętrzu galerii  w rodzaj scenografii, której tematem jest cykliczność  natury i wpisana w nią dramatur­gia, ludzka skłonność do czytania świata – i sztuki – jako roman­tycz­nego spek­taklu. Ów sceniczny kon­cept zawiera w sobie obietnicę wzniosłej  przyjemności, ale też niepokój związany z nieuchwytnością  i kruchością wyczekiwanego momentu, tej ideal­nej chwili,  tego jedynego obrazu. 

Poszczególne obrazy łączą się w sekwencje. Światło  zdaje się przesuwać z płótna na płótno, sugerując  relację czasoprzestrzenną. To kolejny, poza plastycznym  for­mowaniem płócien, poziom iluzji jaki artystka wprowadza  w swoje malar­stwo. Plisowane kotary i zasłony – główny  motyw prac Kiny – zatrzymują na sobie światła i cienie. Ich  funkcją zdaje się być kon­tem­placja świata widzial­nego, a jednocześnie gra z pokusą i pożądaniem. I wreszcie,  pod­trzymanie tajem­nicy, która czeka po drugiej stronie.