W jaki sposób życie rodzinne artystów przenika do ich sztuki? Zaczynając od totalnej praktyki duetu KwieKulik – artystów, którzy w latach 70. do swoich poetycko-strukturalnych, dokamerowych akcji (przez nich samych zwanych Działaniami), włączali swego małego syna – przyglądamy się, jak za pomocą sztuki więzi i relacje rodzinne poddawane są publicznej próbie.
Fakt, że tematem pracy artystycznej jest życie rodzinne artysty lub artystki traktowany jest często w kategoriach metaforycznych lub uniwersalnych i przesłania to, że w istocie chodzi o prawdziwe życie konkretnych ludzi. W efekcie oczywiste pytanie o to, na ile rodzina – związek, małżeństwo, dzieci – stanowią wsparcie lub utrudniają pracę artystyczną, pojawia się na publicznym forum rzadko albo wcale. Z miejsca pojawia się kolejne pytanie: czy sztuka ma służyć zdystansowaniu się, czy wręcz przeciwnie – głębszemu zrozumieniu, empatii i rozwikłaniu rodzinnych napięć?
Działania z rodziną to rodzaj realizmu radykalnego; sztuka w pierwszej osobie, obciążona nie tylko ryzykiem artystycznym, ale też osobistym. Stawką jest tu bowiem nie tylko życie artysty lecz również jego najbliższych. Rodzina to dla wielu artystów rodzaj podstawowego, najłatwiej dostępnego tworzywa, ale posłużenie się nim oznacza zarazem obnażenie własnej prywatności i drastyczne skrócenie dystansu między twórcą a jego publicznością. To również metoda polemiki z samą sztuką, z artystycznością rozumianą jako proces abstrahowania i estetyzacji rzeczywistości.
Wystawa w Rastrze zachowuje rodzinną skalę; biorą w niej udział artyści w różny sposób, ale na ogół blisko i długo związani z galerią. Jest to więc też próba zastanowienia się nad rolą galerii nie jako fizycznej przestrzeni, ale artystycznej rodziny, wspólnoty, którą kierują nie tylko strategie sztuki, ale również ludzkie emocje.
Prace Anety Grzeszykowskiej zrealizowane zostały w ramach stypendium z Funduszu Promocji Twórczości MKiDN.
