Rozległa, płaska, czarna forma nie pozostawia wyboru, nie da się jej niepostrzeżenie i obojętnie ominąć, jej skala wciąga człowieka do gry. Sam artysta mówi o tej pracy jako „przepaści psychicz­nej” albo „bardzo złej sytuacji”. W istocie, Budny kon­fron­tuje widza z negatywem przepaści: zamiast dziury bez dna – lekko uniesiona nad ziemią czarna płaszczyzna. To bez­miar, ale stwarzający nadzieję utrzymania się na powierzchni. Minimalizm psychoanalityczny.