
Wnętrze lokalu przy Wspólnej 63 przeznaczonego pierwotnie – w wyniku konkursu przeprowadzonego przez urząd dzielnicy Warszawa Śródmieście – na galerię sztuki współczesnej, zostało przez czeską artystkę Evę Koťátkovą zamienione w paranaukowy instytut prowadzący badania z zakresu budowy ciała kręgowców, ich funkcji życiowych i społecznych. Prace badawcze koncentrujące się ostatnio na fascynującym etycznie zagadnieniu dobrowolnego i przymusowego uwięzienia jakim poddawni są zarówno ludzie jak i zwierzęta, doprowadziły do tymczasowego wstrzymania prac instytutu. Międzynarodowa Rada ds. Działalności Paranaukowej przy ONZ uznała dalsze eksperymenty za potencjalnie niebezpieczne dla obowiązującego ładu społecznego. Koťátková poddała analizie m.in. struktury architektoniczne organizujące pracę i zachowania ludzi w środowiskach biurowych i szkolnych, a także rozwiązania stosowane w ogrodach zoologicznych – wybiegi, ogrodzenia, klatki itp. – służące zapewnieniu całkowitego bezpieczeństwa zamieszkującym je gatunkom i ergonomiczny podział dostępnej dla każdego z nich przestrzeni życiowej.
O szczególnej skłonności kręgowców do urządzeń korekcyjnych i konstrukcji ograniczających naturalny habitat traktuje szereg wcześniejszych prac Evy Koťátkovej. Wbrew wielu innym badaczom, tą dziwną skłonność artystka tłumaczy jako przedkulturowy odruch. Jej źródło tkwi w budowie ciała kręgowców, którego elementem nośnym jest, często bardzo rozbudowany, szkielet (przykładowo szkielet dorosłego człowieka składa się z 206 kości). Wiele gatunków, z homo sapiens na czele, podświadomie dąży do duplikacji własnego kośćca w postaci dodatkowej, ażurowej skorupy zewnętrznej. Może to być efektem lęków społecznych, które determinują odruchy obronne, alienacyjne i wsobne. Jak bowiem inaczej wytłumaczyć szereg zdumiewających zachowań człowieka, który z własnej, nieprzymuszonej woli dąży do samoograniczenia, mechanizacji wielu swych czynności i unifikacji przestrzeni życiowej. Swoje apogeum tendencja ta osiągnęła w erze nowoczesności przypadającej na wiek XIX i XX wg współczesnego kalendarza europejskiego.
Studia Koťátkovej wykazały ponadto, że różnym fazom życia i rozwoju człowieka odpowiadają różne formy autoopresji. Osobniki w okresie dorastania i dojrzewania poddawane są specjalnemu, grupowemu treningowi gimnastycznemu, który uczy ich zachowań stadnych i właściwej postawy, tzw. podporządkowanej (nazywanej też często siedzącą).
Sprawa komplikuje się w wypadku osobników dojrzałych. Zaobserwowano bowiem, że czynnikiem pozostającym nie bez wpływu na ich wzajemne relacje, praktyki korekcyjne i skłonność do zniewolenia jest przemoc. Z kolei niektóre z jej przejawów warunkowane są popędem seksualnym. Przyglądając się rozmaitym urządzeniom takim jak np. siedziska na metalowych nogach, kraty, klatki, trudno zrazu przesądzać o ich właściwej funkcji. Wykazano natomiast, że szereg spośród tych opresyjnie wyglądających struktur (choć wiemy już, że formalną prainspiracją ich konstrukcji jest naturalny szkielet kręgowców), ludzie testują wpierw na słabszych od siebie gatunkach zwierząt. Służyć one mają zapewne porządkowaniu i udoskonalaniu funkcji społecznych, określaniu ról w ramach wspólnoty, wizualizacji podziału na porządkujących i porządkowanych. Mogą one wynikać z prostej ludzkiej intuicji, że nowoczesny człowiek w swej kulturowej złożoności potrzebuje również bardziej rozbudowanego szkieletu, który udźwignie nowe powinności. Prawdopodobnie też wiele obiektów wytwarzanych przez człowieka nie ma określonych bliżej funkcji, być może stanowią one po prostu spontaniczny wyraz indywidualnych obsesji dotyczących ludzkich lęków, powinności, poczucia bezpieczeństwa, bezradności, podporządkowania, ciekawości, rozkoszy itp. Wszystko jest wszakże, również tzw. sztuka, dziełem natury (cz. dilo přírody, ang. work of nature).
Udostępnione do zwiedzania wnętrza instytutu Koťátkovej ukazują istotę procesu badawczego: od pierwszych, intuicyjnych szkiców obrazujacych sposób rozumowania artystki, przez specjalnie zaaranżowane przestrzenie służące eksperymentom na żywych organizmach symulujące ich naturalne otoczenie (jak np. repliki klasy szkolnej i celi więziennej) aż po fantastyczne obiekty i urządzenia będące wynikiem analizy motoryki, wyobraźni, naturalnych popędów i kulturowych skłonności kręgowców. Zawierają one szereg udanych falsyfikacji, m.in. nagrania głosu człowieka podrabiającego odgłosy ptaków. Osobne miejsce zajmuje autorska makieta idealnego ogrodu zoologicznego opracowana przez Koťátkovą jako swoiste uwieńczenie kilkuletnich studiów raptownie przerwanych arbitralną decyzją ONZ-owskiej komisji.