19 Wiosen są jednym z naj­bar­dziej oryginal­nych zespołów alter­natyw­nych w Polsce. For­macja powstała w 1989 r. w umysłach trzech łódzkich nastolatków, którzy przy­brali pseudonimy Henryk Ulik, Zyg­munt Waleczny i Fran­ciszek Maciak. Na początku lat 90. zmaterializowała się w postaci domowych nagrań – pierwszą kasetę „Co każdą chwilę” wypełniły głównie śpiewane depresyj­nym głosem przez Ulika prze­boje lat 60. i 70. m.in. z reper­tuaru Jacka Lecha i Piotra Szczepanika. Druga „Zmarnowany kwiat” zawierała już autor­ski materiał, neo­big­bitowe piosenki będące swoistą galerią miej­skich wykluczonych i kroniką zbrodni oraz wypadków – poświęcone przykładowo złodziejowi prądu albo śmiertelnej bójce meneli nad stawem. W tym czasie do grupy dołączyła wokalistka Anna Bursz­tyn. W połowie lat 90. 19 Wiosen uzupełniło skład o regularną sekcję rytmiczną i zaczęło koncertować jako zespół pun­kowy z elemen­tami baroku, reprezen­towanego przez klasycz­nego organistę Walecz­nego, występującego w strojach z epoki. Przyjęta została też nowa poetyka, skupiona na gloryfikacji wyob­cowania jed­nostki i radosnym katastrofizmie.
Przełom wieków zespół 19 Wiosen przeżył w hiber­nacji. Wznowił działalność w 2004 r. w nowym składzie, w którym ze starego pozostali Ulik i Waleczny, ujawniający swe praw­dziwe nazwiska: Marcin Pryt i Grzegorz Fajn­gold (Bursz­tyn i Maciak wystąpili gościnnie w specjal­nym kon­cer­cie unplug­ged we wrześniu 2008). Wresz­cie zaczęły ukazywać się płyty – naj­pierw retrospek­tywne „Co każdą chwilę zmar­nowany kwiat” i „11 zim”, potem premierowe „Piękno” i „Pedofil”. Nakładem Lampy i Iskry Bożej ukazał się także tom wier­szy Pryta „Szpital Heleny Wolf”. Zespół odbył długie tour­nee po Rosji, docierając aż do Saratowa nad Wołgą. W tek­stach nowych piosenek Pryt zawierał elementy obydwu wcześniejszych stylistyk.
„Pożegnanie ze światem” otwiera nowy okres w historii 19 Wiosen. Apokalip­tyczne zapędy w liryce zostały podkreślone wzbogaceniem brzmienia o drugi instrument klawiszowy – old­schoolowego mooga, którego dźwięki przywodzą na myśl zapo­mniane filmy o podróżach w kosmos. Pryt pozostaje zarazem sobą, kiedy w tytułowej piosence nar­ratorem opowieści o końcu świata czyni ubogiego ochroniarza z per­fumerii, uszczęśliwiającego swą dziewczynę pod­kradanymi z pracy próbkami zapachów. Kon­cert promujący tę płytę odbył się w prze­znaczonym do rozbiórki war­szaw­skim biurowcu.