Z powodu rozprzestrzeniania się koronawirusa galeria Raster jest czynna wyłącznie po wcześniejszym umówieniu
Autorska plansza dokumentacyjna przedstawiająca kadry z filmu „Perseweracja mistyczna” (1984) oraz różaniec bohaterki, Reginy G., babki artysty. Libera rejestrował jej odruchowe zachowania – okręcanie różańca wokół szyi, a następnie obracanie nocnika – odkrywając w nich mistyczny rytuał.
W 1984 roku Libera opiekował się swoją zniedołężniałą babką. Rejestracja podstawowych czynności – karmienia, przewijania, mycia – była dla artysty próbą stworzenia sztuki radykalnie przekraczającej wszelkie kanony formy i treści artystycznej, skrajnie prywatnej i żenującej.
Pełnometrażowy debiut fabularny Libery. Filmowe rozwinięcie futurystycznych, posthumanistycznych rozważań artysty o końcu cywilizacji białego człowieka. Dramaturgia filmu opiera się przede wszystkim na jego warstwie muzycznej oraz specjalnie wymyślonym języku, którym posługuje się filmowe plemię Conteheli.
Dyptyk fotograficzny, zrealizowany na wystawę w warszawskiej Zachęcie pod tym samym tytułem. W rolę zdziczałego artysty, schwytanego przez kolejarzy w okolicach nowego, strzeżonego osiedla wcielił się sam Zbigniew Libera. Autoportret artysty w krzywym zwierciadle współczesnego społeczeństwa.
Libera mierzy się z koszmarnymi wizjami przyszłości, ilustrując nasze fantazje, marzenia i lęki, które rodzą się, kiedy o niej myślimy.
Libera nawiązuje do historii fotografii, antropologii i kolonializmu, aby stworzyć obraz fotograficzny z przyszłości, sugestywny portret „dzikich” Europejczyków.
Libera kreuje obrazy, które odnoszą się do niepewnej przyszłości naszej cywilizacji, ale wynikają bezpośrednio z współczesnego doświadczenia historii i towarzyszących nam dziś lęków.
Seria fotografii ukazująca obrazy – niemal abstrakcyjne pejzaże – wykreowane w wyniku przeskalowania widoku linii podziału rozkładówek w magazynach i albumach fotograficznych.
Fotografia z sesji zdjęciowej poświęconej Władysławowi Broniewskiemu
Seria fotografii, które odtwarzają słynne, historyczne zdjęcia prasowe w pozytywnej wersji, powtarzając schemat kompozycyjny oryginałów, ale zmieniając bohaterów i sens przedstawionych scen.
Matka to fragment ziemi obsesyjnie fotografowany przez artystę podczas pobytu w Grecji – archetypiczne źródło, z którego pochodzimy i uwodząca czeluść ku której zmierzamy.
W lewym górnym rogu każdego pudełka znajduje się napis – „This work of Zbigniew Libera has been sponsored by Lego” – dzięki klockom podarowanym przez polski oddział tej duńskiej firmy możliwa była realizacja projektu.
Praca była prezentowana po raz pierwszy na wystawie „Bakunin w Dreźnie” w Kunstpalast Duesseldorf (1990).
Seria autoportretów Libery utrzymanych w – nieznanej jeszcze w ówczesnej polskiej sztuce – konwencji queer, a zarazem nawiązująca do klasyki gatunku, np. fotografii Claude Cahun.
