z cyklu Przygoda (półsen)

Rzeźba przed­stawia moment zawieszenia, pół bytu, pół nie­bytu. Jest to nie­zwykle trudny manewr umysłu, w którym musisz sobie poradzić z przejściem z jed­nego stanu bytu w drugi.

z cyklu Przygoda (przyjemność z komplementu)

Artysta przedstawia ilustrację zalewu dopaminowego naszego układu mezolim­bicz­nego w formie mar­twej natury.

z cyklu Przygoda (samolub)

Podobnie jak we wcześniejszych pracach Brzeskiego, także i tutaj kon­struk­cja rzeźbiarska jest silnie powiązane z rysun­kiem. Artysta operuje plamą i kreską, zaś to, co figuralne, prze­plata się z for­mami abstrakcyjnymi.

O życiu i śmierci

Wśród naj­now­szych prac Olafa Brzeskiego prezen­towanych na wystawie Przy­goda jest krótka seria kameral­nych obiektów o dekoracyjno-użytkowym charak­terze. Są to oryginalne, ceramiczne wazony z przyrośniętymi popelniczkami.

Post Tenebras Lux

Półmiski użyte w instalacji zaprojek­towane zostały w wałbrzyskiej fabryce por­celany z okazji wizyty Jana Pawła II w Polsce w latach 90. W 2009 roku Brzeski odwiedził fabrykę przy okazji tzw. sym­pozjum por­celanowego i odlał kilkanaście sztuk talerzy, korzystając z oryginal­nych gip­sowych form. Następnie pokrył je warstwą czar­nej farby wsz­kliw­nej, którą spłukiwał wodą, suk­cesyw­nie usuwając war­stwy czerni z każdego kolej­nego półmiska w coraz to większym stopniu.

Przygody gotującej się głowy

Krzywa czarnej myśli

Unikatowy obiekt, wykonany z malowanej na czarno stali i uczepiony u sufitu, przywołuje szczególny stan umysłu artysty.

Olśnienie

Życiorys rury

Kawałek drewna rozmiarów aktówki to myśl w czystej postaci żadna konkretna. Wpadła mi do morza

Krajobraz podręczny

Tu montreras ma tête au peuple, elle en vaut la peine („Pokażcie moją głowę ludowi, warta jest tego”)

Mówię rzeczy

Kamera

Tracę twarz

Szept z tyłu głowy

Dorota

Dorota to monumen­talny por­tret nie­wy­sokiej kobiety – jej prze­skalowana, wysoka na 280 cen­tymetrów postać stworzona została z cien­kich, stalowych rurek przypominających źdźbła słomy.

Rysunki na talerzach

„Okazuje się, że nie muszę już odlewać swoich projektów w metalach ciężkich, ani budować monumen­tal­nych instalacji, skoro mogę łatwo pozostać przy rysunku, oddając sobie i widzom całą przestrzeń do swobod­nych wyobrażeń i niespełnionych tęsknot. Będę już tylko rysował. Po talerzach.”

Samo serce

Autoportret

Artysta jako Pinokio z krwi i kości – ujmujący kłamca i uwodziciel zarazem.