„Gdy myślę o kamieniach mam przed oczami głazy górskie i rzeczne kamienie. Wyobrażam sobie ile lat natura musiała je formować. Podoba mi się ich szorstkość i barwy – szaro-niebiesko-zielone. Są często matowe i tępe w swoich kształtach.

W świetle teorii mikro i makrokosmosu obraz ciała jest tylko frag­men­tem obrazu świata. Kosmicz­nym odpowied­nikiem kości człowieka są kamienie. Kości są niczym rusz­towanie ciała, pełnią podobną funk­cje jak kamienie dla ziemi.  Kropla po kropli kamień drąży – kamienie przypominają o wysiłku i długotrwałym procesie.

Obraz Trawienie posiada wiele antropomor­ficz­nych kodów. Mówi się o kamieniu w brzuchu, albo że kamień stanął w przełyku kiedy myślimy o czymś nie do wytrzymania lub czymś, co nas przeraziło. Na obrazie kamienie znajdują się w przełyku oraz jelitach. Trawienie jest niemożliwe, złogi w jelitach nagromadziły się przez wiele lat. Wątroba przy­pomina lawę, płuca są stawem, natomiast w sercu rysuje się wspo­mnienie kochanków. Organizm być może jest dys­funk­cyjny, ale ciągle coś wpada przez usta bohaterki i prze­dziera się przez kamienie w przełyku. To powidok miasta z łuną świateł nad nim.

 Siatka ulic, światła w oknach tworzą harmonijną układankę – miasto tętni życiem. Pomarańczowe impulsy wdzierają się w organizm i panoszą w jego wnętrzu. Jasna łuna światła jest przyczyną bezsenności wielu osób. Nieważne czy to dzień czy noc, lato czy zima – światło zachęca do produktywności. Świetlna siatka przy­wodzi na myśl również globalną sieć, do której jesteśmy podłączeni. Prze­wodzi ona infor­macje, obrazy, powiadomienia, dobre i złe wiadomości.

Z drugiej strony przez ucho wydobywa się las, chociaż do końca nie wiadomo – wychodzi czy wchodzi? Jest ciemny, skrom­niej­szy od miasta i nie infekuje organizmu. 

Chciałoby się wyłączyć łunę światła, żeby nie wdzierała się do wnętrza ciała, ale nie ma takiej możliwości. Nie wszystko zależy od Ciebie.”

Paulina Stasik