Prace z serii „Legowisko bezdomnego” mają w sobie szczególny, autoreflek­syjny ton. Używając jako podstawowego materiału swoich prac papieru i tek­tury (często specjalnie dobranych, zużytych frag­mentów teczek, kartonów czy zeszytów), Budny eks­ploruje przede wszystkim fizyczne (ciepło, kolor, miękkość) i metaforyczne (medium komunikacji, dokument upływającego czasu) walory materiału. Precyzyjne pod względem rzeźbiarskim „Legowiska bezdomnego” wprowadzają nowy dla artysty, socjalny kon­tekst – tektura jest materiałem, który również w najbardziej dosłownym sensie daje ciepło i schronienie. Obiegowe sformułowanie, że większość prac Budnego cechuje szczególna wrażliwość materiału, zyskuje w świetle tych prac dodat­kowe znaczenie. Zasadniczą cechą „Legowisk bezdomnego” jest też fakt, że nie są one repliką, ani prze­niesieniem zastanego na ulicy kar­tonowego posłania czy jego fragmentów, lecz jednorodną kompozycją rzeźbiarską stworzoną – ze swoistą czułością dla tematu – od początku do końca przez artystę.