W Bolimor­fii – w rytmie Bolero, na które artystka nałożyła kompozycję Polimor­fia Krzysz­tofa Pen­derec­kiego, doskonale burzącą i dekonstruującą zmierzanie klasycz­nego dzieła Maurice’a Ravela ku punk­towi kul­minacyj­nemu – jesteśmy świadkami ciągłej mul­tiplikacji postaci artystki,  tworzących dekoracyjne, choreograficzne układy. W tym filmie z każdą minutą ciało staje się coraz bar­dziej maszyną, elemen­tem doskonale działającego mechanizmu zegara, staje się ornamen­tem; do tego stop­nia, że w którymś momen­cie wyłania się „nowy organizm”, z wieloma postaciami odgrywającymi rolę głowy, rąk, tułowia, nóg.