Film „Ból głowy” to wystudiowana, egzysten­cjalna choreografia. Próba ułożenia życia na nowo, co rusz uderzająca w nieco inny ton: groteskowej animacji, sur­realistycz­nej fan­tasmagorii czy cielesnej gry kojarzącej się z eks­perymen­tami sztuki ciała. W takt muzyki – będącej wariacją wybranych frag­mentów utworów Krzysz­tofa Pen­derec­kiego z lat 60. ubiegłego stulecia – toczy się taneczna pan­tomima opisująca autodestruk­cyjne zapędy ciała i zakończona zdradliwym, bo pozor­nym tylko happy endem. W war­stwie for­mal­nej „Ból głowy” to drugi, po „Black”, film Grzeszykow­skiej oparty na pomyśle kon­fron­tacji kobiecej syl­wetki z czeluścią czerni. Nie jest to zwyczajne, czarne tło, raczej pochłaniające wnętrze czar­nej dziury, idealna przestrzeń niebytu.