Książka jest eks­perymen­tem literac­kim i krytyczno-​artystycznym skupionym na życiu i twórczości Oskara Dawic­kiego – wybit­nego artysty pol­skiego średniego pokolenia. W miej­sce kon­wen­cjonal­nego, monograficz­nego katalogu prac artysty powstała forma fabularna, powieść, która zarazem zachowuje walor projektu badaw­czego. Nar­racja opiera się na motywach zaczerpniętych ze sztuki i życia Dawic­kiego, przedstawiając je na szer­szym historyczno-​obyczajowym tle. Zarazem, umieszczając w tekście liczne i obszerne przy­pisy autorzy tworzą swoistą metanarrację bogatą w opisy auten­tycz­nych prac, historii i kon­tekstów krytyczno-​artystycznych. W książce tej historia sztuki naj­now­szej ujaw­nia swoją literacką naturę, literatura zaś zyskuje realną, historiozoficzną i mitotwórczą moc.

Pragnąc wydać książkę poświęconą Oskarowi Dawic­kiemu, szybko zdaliśmy sobie sprawę, iż kon­wen­cjonalna publikacja monograficzna nie może być adekwatną reprezentacją jego sub­wer­syw­nej działalności artystycz­nej. Byłoby to typowe, instytucjonalne usank­cjonowanie kolej­nego bun­tow­nika, kolej­nej radykal­nej twórczości kon­sekwent­nie ujawniającej to, w jaki sposób instytucje formatują sztukę, jak jej w wielu aspek­tach zagrażają. Odchodząc od zwyczajowej próby instytucjonal­nej sakralizacji Dawic­kiego, jako wieloletni obser­watorzy i badacze tej twórczości, zdecydowaliśmy się na kreacyjny eks­peryment, aby pomóc artyście uciec przed jednoznaczną definicją, aktyw­nie wspierać go w dal­szej fik­cjonalizacji jego wizerunku i działalności. Uważamy, iż czyniąc tak pomagamy zachować jakości naj­cen­niej­sze dla jego postawy twórczej.

Powieść o Oskarze Dawic­kim, napisana przez Łukasza Rondudę, historyka sztuki i kuratora od dłuższego czasu współpracującego z artystą oraz Łukasza Gorczycę, jego wielolet­niego galerzystę, stanowi też próbę nowej definicji podziału pracy i produk­cji artystycz­nej. Autorzy wkraczają w obszar kreacji skracając radykal­nie bez­pieczny dystans pomiędzy artystą a kuratorem czy galerzystą. Tworzy się w ten sposób nowy model relacji w obrębie sys­temu produk­cji artystycz­nej. Zatar­ciu ulegają tradycyjne, ostre podziały między sferami twórczości i reflek­sji krytycz­nej, kreacji i promocji, ekonomii produk­cji i kon­sump­cji. Ten nowy model, silnie angażujący element fikcji i fan­tazji jest próbą znalezienia alter­natywy dla coraz bar­dziej mer­kan­tyl­nych i prag­matycz­nych strategii dominujących obszar współczesnej sztuki i kultury.

Nie o każdym dałoby się coś takiego napisać. Sądzę nawet, że tylko Oskar Dawicki, naj­wybit­niej­szy polski parodysta i metafizyk mógł być inspiracją tej znakomitej i zaskakującej książki.

Dorota Jarecka „Gazeta Wyborcza”

Zmiany skali, przesunięcia prze­strzenne (użycie pisuaru jako deszcz nad Nowym Jor­kiem) i czasowe (pub craw­ling po War­szawie jako powstańcze pod­chody) są naj­moc­niej­szymi literacko momen­tami książki. Sam czytałem ją z wypiekami na twarzy.


Karol Sien­kiewicz „Dwutygodnik”

…w ostatecz­nym roz­rachunku śmiech czytel­nika tej książki to raczej dobra wróżba dla przyszłości sztuki w Polsce.


Darek Foks „Bluszcz”