Pierwsza wystawa indywidualna Przemysława Matec­kiego w war­szaw­skiej Zachęcie i największy jak do tej pory pokaz instytucjonalny artysty. W cen­trum wystawy zaaranżowana została monumen­talna instalacja z kil­kuset rysunków powstałych na pod­stawie inter­netowych reproduk­cji mniej lub bar­dziej znanych dzieł z historii malar­stwa światowego. Inten­syw­nemu procesowi akumulacji wizerunków prze­ciw­stawione zostały naj­now­sze, abs­trak­cyjne prace artysty oparte z kolei na daleko posuniętej reduk­cji. For­mowane szpachlami i podporządkowane powtarzal­nej procedurze łączą w sobie pod­stawowe, chociaż często prze­ciw­stawne, jakości malar­skie: kolor, gest, fakturę, rytm i kształt. To kolejne przybliżenie Matec­kiego do formuły malar­stwa całkowicie otwar­tego, wol­nego od nar­racyj­nych skojarzeń,  redefiniującego tradycję obrazowania abs­trak­cyj­nego, zarazem skraj­nie efek­tyw­nego, uniwer­sal­nego i ekonomicz­nego w środkach. Największy, zamykający wystawę obraz (240 x 360 cm) został namalowany na miej­scu, w Zachęcie, bezpośrednio przed otwar­ciem wystawy.

Pokazowi towarzyszył bogaty program warsz­tatów oraz oprowadzań z udziałem specjal­nie zaproszonych artystów, Tomasza Ciecier­skiego, Pawła Susida i Tymka Borow­skiego. 

Kuratorzy: Maria Rubersz i Woj­ciech Kozłowski.